Quit

Saçma bir kendini kanıtlama çabası, biraz inat ve şişik bir ego üçlemesi sonucu  yatkın olduğum konulara eğilmek yerine kendimi zorlamayı seçerim her zaman.  Mesela hayatım boyunca aramın iyi olmadığı matematik ve fizik ikilisinin krallığının hakim olduğu bir bölüm okudum üniversitede. Normal şartlarda, çok affedersiniz, popomla  bitireceğim bir bölümü seçmek yerine 4 sene kafa patlatmayı yeğledim. Yetmedi bir sene de uzatmalarda top koşturdum. "Rahat batması sendromu" diye bir ruh hastalığı var ise ben kesin bu hastalığın pençesindeyim.

Şimdilerde de bu ruh hali içerisinde kıvrım kıvrım kıvranıyorum.

Varolandan duyduğum ümitsizlik duygusunu yeni olanın vaatleri ile doldurmaya başladım. Ne ettiğimi bilmeden, iyi mi kötü mü diye sorgulamaya fırsat bile bulamadan daldım kapıdan içeriye.

Şimdi bakınıyorum sağa sola, biraz şaşkınım. İyi olacağına dair umutlarım, herşeyin yanıp küle dönüşme ihtimaline  dair korkularım var. Umut ve korku duygularını antik çağlarımdan bu yana birarada yaşamadım. Özlemişim aslında. Umudun tam istediğim  noktalara temas edip ürpertmesini, korkunun kaybetmemek için çaba sarfetmeye teşvik etmesini özlemişim.

Evet, kaybetmek istemiyorum. Hep olsun istiyorum. Hep... Sözlük anlamını tam bilmeden, ne kadar süreceğini bilmeden hep olsun istiyorum.

The best "g.t oluş" in the world!

Şu beynimin bana oynadığı oyunlar da olmasa varlığından şüphe edebilirdim. Ama sağolsun abidik gubidik bir zamanlama ile öyle bir oyun oynuyor ki bazen, "aslında varım, buradayım, sadece beni çıkarların doğrultusunda kullanmana müsaade etmiyorum" diyor adeta! Kontrol delisi, hiçbir şeyi şansa bırakmaya tahammülü olmayan ben, birden kendimi, tüm planlarımı kağıttan gemiler yapıp suyun içinde yüzdürürken buluyorum onun yüzünden.
Son numarasını da geçenlerde yaptı, sağ olsun... Sırf benim istediğim değil de onun istediği olsun diye tüm kimyamı bozdu şerefsiz.

Karar aldım ben de; bir daha onun oyununa gelmeyeceğim. Ortaklığımızı da feshettim. Artık Kader-Kısmet ikilisi ile halledeceğim işlerimi...