Yolculuk

“ Varmak değil, yol güzel”

Desem de inanma!
Varasım var kıyılara.

Savaş

Ramak kalmıştı bırakmaya.
Kimse yoktu sanki etrafta.
Ümit vardı, ki hep olur, ama suyun kenarında ve düşeyazmaktaydı.
Bakışlar, ki hali hazırda yakını göremiyordu,  ufuk çizgisini gözlemekten o kadar yorulmustu ki artik uzağı da göremez olmuştu.
O kadar çok sorusu vardı ki kadının kendine, sorgu melekleri staj  başvurusu yapıyorlardı, halt etmemek için.
Hatasız kul olmazdı elbet ama hata yapmayı sevmiyordu kadın.
Obur ve doymak bilmeyen iç ses boyuna yiyordu içini. Bunun iyi bir şey olma ihtimalini düşünüyordu, böyle giderse kendinden geriye bir şey kalmayacaktı ve bu mükemmel bir olasılıktı.

Ve bir gün, Derin kadınsın vesselam, dedi adam. Kendisini derisinin  altına gizlemişti gerçekten kadın, bunu o kadar uzaktan bakıp anlamasına şaşırdı önce. Sonra bir keramet aradı, her işte vardı sonuçta, bunda neden olmasındı.

- Derinlerim boğar seni nefesin kesilir, dedi. Hiç tatmadığın bir yoğunluk sarar etrafını, kulakların uğuldar.  Ben seni bir sevmeye kalksam mesela, tüm sevişlere düşman olur kılıç kuşanırsın. Yakıp yıkmak istersin yalan sevmelerin hepsini. Sen iyisi mi hiç bulaşma bana.

Gitsin az ötede dursun diyordu dili, ama o muzır yan cep tatlı tatlı sırıtmaktan hiç vazgeçmiyordu.